Een enorme duivel op mijn schouder.

Hallo allemaal,

Nog maar even snel een reactie erachteraan.
Ik ben door alle stress (Ja, stress op vakantie!) vergeten waar ik gebleven was. In elk geval ben ik in Cambodia (Sihanoukville) gebeten door een zwerfhond. Dat betekent prikken. Dus in Sihanoukville lange tijd naar een ziekenhuis gezocht in de vroege uurtjes (het gebeurde na het stappen). Sindsdien moest ik afgelopen dagen ongeveer elke dag naar het ziekenhuis om weer andere prikken erbij te krijgen. Deze kosten lopen al tot in de 1000-en euros, dus God Bless me dat de verzekering dit betaald. Uiteindelijk vloog ik eergisteren naar Jakarta, met een overstap van 9 uur op Singapore.

Nee Natuurlijk niet, als er eenmaal iets fout gaat, gaat alles fout. Dus we plakken er nog even 5 uur vertraging achteraan, waardoor ik uiteindelijk pas om 2 uur 's nachts vloog naar Jakarta. Eenmaal in Jakarta aangekomen, hadden Joris en Malou mij geholpen met het vinden van een hostel, en kon ik om 05.00 uur (lokale tijd 04.00u) dan eindelijk mijn bed in na 4 nachten op rij bijna geen oog te hebben dichtgedaan. Gister dus lekker uitgeslapen en daarna Jakarta in. De lokals hier zien mij aan als een God. Iedereen kijkt naar je, begint tegen je te praten, willen je telefoonnummer en facebook, willen mee waar je ook heen gaat en willen alles van je weten. Op straat word je aangestaard, tot er een file ontstaat en de auto's beginnen te toeteren.

Helaas geloof ik niet dat ik een God ben en geloof ik ook niet in God. Anders had hij me wel es ff mogen helpen.

Ik ben vanmorgen namelijk in een overvolle trein gestapt naar Bogor, om de botanische tuinen te bekijken. In de trein stond er een vrij irritante vent die mij graag even wilde terug pakken op ons kolonistisch gedrag van enkele jaren geleden en kon het niet laten mij te beroven van mijn telefoon en camera. Dag foto's Thailand, Cambodja, Singapore. Dag Whatsapp, Dag alle gegevens die ik had opgeschreven, Dag Leuk backpacken.

Dus als ik thuis kom en je vraagt waar ben je geweest, dan antwoord ik:
- 60% in ziekenhuizen
- 20% op het politiebureau
- 10% aan het reizen naar ziekenhuizen en politiebureu
- 2% slapen in hostels
- 8% Afgezet worden op straat

Leuk man, Backpacken. Ik ben er eigenlijk wel weer helemaal klaar mee, maar we gaan door. Nu naar hopen dat mijn reisverzekering/zorgverzekering mijn injecties vergoed en ik via mijn reis/weet ik veel verzekering een nieuwe telefoon en camera kan fixen.

Ik ga gewoon lekker door, maar zal extra oplettend zijn. Politie en ziekenpersoneel spreken nauwelijks Engels. Een enorm verschil met Cambodia. Overigens erg vervelend communiceren. Maar gelukkig kon de politieagent (overigens heel aardig) wel lachen dat ik beroofd was en ging graag met mij op de foto. Tsja, die foto kon ik niet met mijn camera maken. Ik vraag me af wat het volgende zal zijn. Defecte trein, portomonnee en paspoort gejat, malaria, overreden door een Banje, bereden door een Duitse Herder. We'll see

Vraag niet naar de foto's en probeer me niet te bellen. Je maakt geen kans.

Ik ga een volgende trein halen, misschien dat er nu wel iets goed gaat? Ga dan naar Bandung, kijken of ik daar iets interessants kan zien.

Hoop dat jullie wat meer genieten in Nederland. :)

En zal blij zijn als ik ook is effe 100% kan gaan chillen, zonder de oplettendheid en het gezeik. Komt vast goed!