From Danger to Freedom

Ha luitjes,

Het is weer even geleden en er is een hele hoop gebeurd.
Ik zit inmiddels alweer bijna 1.5 maand in Uganda en de tijd vliegt.
Ook is de gewenning toegeslagen. 'S avonds kan je niet in je eentje of met z'n 2en de deur uit, je verplaatsen doe je per Boda Boda (motor-taxi), eten doe je meestal van de straat, Mzungu galmt door de straten waar je loopt, zakkenrollers liggen op de loer, wassende mensen in riool/waterkanalen zijn een feit en een en al stilstaand verkeer in een stad vol stof, stank en brandend plastic ligt in je gezichtsveld. Welkom to Uganda, Kampala om precies te zijn.

Nadat ik al vrij gauw ben gezakkenrold in een Matatu (Soort Van-busje voor 9 man (hier voor 15 personen) was ik mijn smartphone en portomonnee al kwijt. Ze vragen waar je heen moet en zeggen dat er voorin een plekje over is, waarna de chauffeur, de middel-voorste ''medepassagier'' en de conducteur (De man die het geld int en achter je bij de schuifdeur zit) zeggen dat je of de buitenspiegel moet bijstellen of zorgen dat de deur steeds weer opengaat en je die moet dichttrekken. Vervolgens hou je je tas op je schoot, buigt de middel-voorste ''passagie'' (lees dief) over je heen, zorgt de conducteur dat hij de deur opnieuw opent en je afleidt en de chauffeur in 3 seconden je tas leeggraait. Het is bij allen in het hostel al een stuk of 10x gebeurd. Vervolgens zegt hij dat hij toch niet naar de plaats heen gaat waar je naar toe moest en kan je uitstappen.

Een week later liep ik samen met grote vriend Moritz na een nachtje stappen terug naar het guesthouse. De laatste 300m loop je over een pikdonker zandweggetje richting het guesthouse. Deze avond/ochtend liepen er twee gasten achter ons aan. Ze bleven achter ons lopen en kwamen steeds dichterbij, wat ik niet vertrouwde. Ik zei tegen Moritz dat we ze voor zouden laten en op dat moment word ik in mijn rug tegen de grond getrapt. De tweede Afrikaan vermt zich over Moritz. Na velen malen richting mn gezicht getrapt en geslagen te zijn geworden en puur en alleen op de grond kon liggen verdedigen kreeg ik de kans op te staan. De hufter rende achter mij aan en vlak voor hij mij kon tackelen, struikelde hij over het ongelijke zandpad en ging onderuit. Vervolgens kon ik (helaas niet richting Guesthouse) wegrennen onder luid geschreeuw van Police, Moby (Luganda voor Dief) en Help. Uiteindelijk op de rotonde een Boda Boda gevonden en geschreeuwd dat hij naar de politie moest rijden (200m verderop). De politie opgehaald en die spoedde zich (op de Afrikaaaaaaaannnne manier ) naar de boda boda en reden we met zn 4en terug naar de plaats des onheils. Daar kwam Moritz aangelopen (was buiten bewustzijn geweest en herinnerde zich niks meer) en zie ik de twee hufters op een andere boda springen. Onder luid geschreeuw dat dat ze waren, bleef de politie rustig zitten, vuile hufters. Bij hem zijn z'n portomonnee en telefoon gejat, bij mij niks. Bij het ziekenhuis bleek Moritz een hersenschudding te hebben en ik een kleine hersenschudding te hebben, maar mogen we blij zijn dat we er zo zijn afgekomen. Het moment van wegrennen en niet terug kunnen om je vriend te helpen was het raarste moment ooit. De grote jongens zullen zeggen dat je had kunnen terug rennen, maar helaas lopen deze gozers vaak rond met Machetes of ander materiaal. 2 Dagen later zag ik dezelfde jongens (zo ver ik mij nog kon herinneren) weer op een Boda in de buurt rijden.. Het is nog steeds vervelend en raar om over dat zandpad terug te moeten...

Maarja, daarnaast ook vele goede dingen beleefd. We zijn zo met de hele groep naar Jinja gegaan (een echt Mzungu/blanken stadje) en hebben daar een 5 uur durende, zeer pittige, mountainbike tour gedaan. Was ontzettend zwaar, maar zeer indrukwekkend. Door kleine dorpen waar mensen echt niks hebben t/m enkele huisjes van stro en klei.

Ook hebben we een 3 daagse Safari gedaan naar Murchison Falls National Park. Nadat we wat safari-tracks hebben gedaan en veel wild hebben gespot (nijlpaarden,olifanten,apen,buffalo's,krokodillen,giraffes,herten,zo'n wilde hond, etc). Daarna zijn we doorgereden naar Gulu (een stad in het Noorden) en hebben daar de Eclips bekeken. Dit is een nogal zeldzame en was voor de laatste keer in 1894 voorgekomen en de volgende is pas weer in 1972. Het was ontzettend gaaf dat het zo'n 20 seconden pikdonker werd, de muggen wakker werden, de rest van het gespuis ging slapen en na 20 seconden de haan begon te kraaien en de kippen begonnen rond te dwarrelen. Een geweldige ervaring.

Voor de rest veel aan het werk. M'n supervisors zijn 3 dagen langsgekomen en daarvan zijn we twee dagen naar Keteete (een mini-dorpje zo'n 3 uur van Kampala vandaan) gereden om daar te kijken naar een van onze Yoba producenten. Een geweldige ervaring ook.

Gister ben ik naar een luxe country club geweest voor een heerlijk(e) zwembad, sauna, stoombad, massage, maaltijd etc.

Helaas is het weer in Kampala niet zo opper-top. Veel regen, veel bewolking en aangename werktemperaturen (maar niet lekker genoeg voor in het weekend). Aanstaand weekend ga ik een lang weekend met een groep van 5 richting een meer en gaan daar kanoën en andere leuke dingen doen.

Zoals te zien valt vermaak ik me hier nog prima en ondanks wat tegenvallers is het hier prima uit te houden. Het was allemaal wat lastig om alles in zo'n verslagje te proppen, maar de echte verhalen horen jullie wel als ik eind Maart 2014 weer terug ben.


Dikke kus en jullie horen snel van me!

Foto's staan op mijn Facebook (Album Uganda 2.0) x